Volkstuinbelevenissen

Wij denken dat wij het zijn die voor onze tuin zorgen, maar het is natuurlijk de tuin die voor ons zorgt - Jenny Uglow

Ooit schreef ik erover, dat ook als alles in de tuin in de soep loopt, zij toch maar mooi voor ons gezorgd heeft. Ondertussen ben ik een halfjaar onderweg met mijn volkstuin en ik kon het aan den lijve ervaren. Die soep. Door de misselijke en taaie eerste maanden van mijn zwangerschap was ik veel vaker afwezig (in de tuin, maar hier ook, vandaar de blogpauze) dan ik wilde, mijn plannen bleken soms wat te groots en de praktijk uiteraard weerbarstig.

Bovendien is mijn tuintje onderdeel van een groter geheel en anoniem aanrommelen zoals ik thuis zou doen is er hier niet bij. Streng doch rechtvaardig zegt men en oei, de mannen zijn de strengste volgens mij. Want waar de buurmannen soms sceptische blikken op mijn tuintje wierpen, me wezen op het omhoogschietende onkruid in mijn aardbeienbed, hoofdschuddend zeiden dat er natuurlijk nog niks in stond of mijn met zorg gezaaide en net geplante preitjes tot gras degradeerden, staken mijn vrouwelijke medetuinierders me een hart onder de riem door te wijzen op het feit dat ik net begin en met enige laconiekheid of zelfs omarmend naar het onkruid in hun eigen tuinen te kijken. Hoewel, er zijn ook buurmannen die zonnig kletsen, vertellen over hun eigen tuinblunders en me overgeschoten plantjes toestoppen. En streng of niet, behulpzaam zijn ze allemaal. Er was alle begrip dat ik door de beroerdheid niet zo goed voor mijn tuin kon zorgen. Er werd onkruid voor me gewied en afgevoerd en daar was ik ontzettend blij mee want dat tierde natuurlijk welig. De planten leden wel enig watertekort in mijn afwezigheid, nu te zien aan de zeer pierige tomatenplanten met nauwelijks een tomaatje. Die zorgvuldig opgekweekte tomaten ja. Da's spijtig hoor.

Maar afijn, de preien staan fier te groeien en de bleekselderij staat in mooie bossen te stralen in groter getale dan ik op kan. Ik haalde al mooie flinke wortels uit de tuin (de wortelvlieg sloeg ons perceel over, hiephoi). Na de vakantie waren er knoe-perds van courgettes en nu oogst ik steeds een mooi formaatje en hier en daar kan ik steeds wat dahlia’s wegplukken. Er stonden prachtig koperkleurige zonnebloemen te stralen. Oké. Die zonnebloemen vielen ook om na flinke wind en regen en ik had wat meer van de bloemen verwacht. Mijn broccoli, ik weet niet wat dat worden moet. De bieten zijn een soort van mislukt geloof ik. Maar hee, ik heb denk ik een kilo aardappels geoogst van een paar plantjes die ik van mijn buurman kreeg en we hebben heel wat emmertjes vol aardbeien geplukt. Dat het aardbeienbed nu vergeven is van onkruid (ik geloof dat het een soort heermoes is) vergeet ik maar even. O nee, toch niet, daar moet ik juist mee aan de slag. Dat wordt een dagdeel reserveren en het hele bed rooien vermoedelijk, want het is echt uit de hand gelopen daar achter in mijn tuintje. Zo gaat het een beetje.

Maar jongens, ik heb alweer plannen. Een soort provisorische tunnelkas voor tomaten (en misschien ook komkommers, of meloen, of…) voor de volgende zomer. En dan stokrozen ernaast en bloemen. Volgend jaar wil ik snijbonen. Van de uiteinden van een paar zijpaadjes maakte ik nog stukjes bed, zodat ik daar kruiden kwijt kan. Voor de herfst zaaide ik hier en daar wat wortels en (snij)bieten, benieuwd of dat nog wat worden gaat. En ik zit met mijn neus in het moestuinboek van Mme Zsazsa, dromend van wormencompost en plantengier. Dat een meisje daar eens van dromen zou hè. Er staat dus een emmer met groenafval en water op de tuin, ik ga vandaag of morgen maar eens kijken of het al een lekkere stinkdrab wordt om planten blij te maken.

Ja, er valt wat te beleven hoor op zo’n volkstuin. Het is eigenlijk iedere keer weer zo fijn om er te zijn. Overal komen de geuren van bloemen en groentes en kruiden je tegemoet. Ik doe inspiratie op en leer van andere tuinierders. En in alle rust, terwijl de zon steeds lager staat, zit ik met mijn handen in de grond en vul ik mijn mooie mandje met wat oogst. Dus of die tuin voor mij zorgt? Ja, dat doet ze. Als ik in staat ben om er te zijn tenminste. Simpelweg ontvangen wat de tuin me brengt – de lessen in wachten, hopen en volharden, de teleurstellingen. Maar ook de groei, geurige bloei en de vreugde van de oogst; want een mooie wortel oogsten, een prei uit de tuin halen en bloemen plukken, dat is een waar feestje. Wonderlijk verbazend wat God schiep en ons daarmee gaf.