De mooie, oude mevrouw

Op een zonnige herfstdag in een verpleeghuis ontmoette ik haar, zomaar terwijl ik op bezoek was bij iemand anders. Een oude dame. Ze wandelde langs – zag mijn dochtertje lopen en was verrukt om hier in haar verpleeghuis een lief, mooi, klein meisje te zien. Zulke mooie rode wangen. Zo jong. Zo’n zachte berenjas. Ze wandelde verder, aan de arm van verpleegster.

Een tijdje later kwam ze opnieuw langswandelen en opnieuw was ze verrukt over dat kleine, lieve kind. Ze stopte en ze praatte en vertelde. Een meisje, zoals ze zelf ooit gedroomd had te mogen ontvangen maar God had het anders beschikt. O, ze was zielsgelukkig hoor met haar jongens. Met allemaal. En zo blij dat haar ene zoon toch ook zelfstandig kon wonen. Het was allemaal moeilijk geweest, maar toch was het goed gekomen. En, nu, nu zat ze hier. Opgehokt. Voor even was ze uit de huiskamer weggelopen. Want, nee ze wilde geen nare dingen over iemand anders zeggen, maar daar zat een dame die onophoudelijk mopperde, dit ging niet goed en dat was niet lekker, zus was niet oké en zo was niet fijn. Een dwingende dame, die nijdig worden kon. En zij, ze deed haar best om de ander te begrijpen en te luisteren, heus, maar dit werd haar soms teveel. Dus liep ze even weg en onderweg naar haar kamer zag ze weer dat meisje, dat kleine meisje in haar berenjasje. Ze zoende haar. En vertelde haar hoe mooi ze was. Ze verontschuldigde zich voor haar gebabbel, maar ze hield zo van mensen en contact. En dit kind ontroerde haar. Ze móest het vertellen, ze móest even praten – delen, haar hart luchten.