Het is weer langer licht en na het avondeten stapte ik pas de deur uit voor een wandeling. Het was best even geleden dat ik dit rondje alleen liep. Vorig jaar rende ik het, maar dat ligt alweer een tijdje stil. Na de eerste drie taaie maanden van mijn zwangerschap ben ik eigenlijk al heel blij dat ik weer beweeg en buiten kom. En ik probeer elke week een paar keer een lange wandeling te maken. Meestal is dat met mijn dochtertje, of manlief, of een vriendin. Maar vandaag dan eens alleen en ik voelde weer hoe fijn dat is – wandelen in mijn eentje.
Het licht was helder en zacht tegelijk.
Als ik naar boven keek, zag ik nog kale boomkruinen maar lager, naast mij, ontvouwden zich de frisse groene blaadjes.
De lentelucht rook groen.
De sleedoorn bloesemde wit.
In het gras zag ik paarse dovenetels en het eerste fluitekruid.
En ik haalde mijn hart op aan al dit moois.
Terwijl ik verder wandelde, zag ik ook gouden regen in bloei en het vogelgefluit was overal. Het tafereel met de appelboom in het geitenweitje zag er zo vredig uit. En ik bedacht me dat ik een gezegend mens was dat ik hier kon wandelen en dit alles mocht zien.
Ik bedacht me ook dat in dit natuurschoon en ontluikend lenteleven Gods hand is.
Degene die het schiep en beloofde dat de seizoenen elkaar zullen blijven opvolgen zolang deze aarde bestaat - Hij heeft Zijn hand hierin en Hij heeft alles in Zijn hand.
Ik kan me zorgen maken. Ik kan me afvragen waar het in vredesnaam naartoe zal gaan met deze wereld en met onze maatschappij.
Maar Hij zegt: zie de lelies in het veld en kijk naar de vogels en maak je geen zorgen.
Dus ik kijk en ik zie.
En ik weet dat Hij belooft dat Hij zal zorgen.
Nu en morgen en altijd.
Luisterliedje: Al je haren zijn geteld van Elly & Rikkert
Reactie plaatsen
Reacties
Het is zo mooi wat je schrijft, Roel. Ik leer ervan. En goed dat je hierbij stil staat en er een verhaaltje over schrijft.