Boekenpraat

Hoog tijd weer voor wat boekenpraat. Ik merk dat mensen het leuk vinden om boekentips te krijgen en te lezen over boeken die ik gelezen heb, dus ik ga gezellig weer eens wat kletsen over boeken. De leesfrequentie ligt hier nog steeds niet heel erg hoog, maar dat geeft niet, want lezen blijft fijn, ook al is het dan iets minder vaak. Ik houd ervan om verschillende soorten boeken te lezen, van romans tot boeken over het geloof en van korte verhalen tot non-fictie. (Dat daar voor mij geen thriller of ander akeligs tussen hoort, dat wisten jullie al). Afijn, ik zwierf de afgelopen maanden weer door het Amerika van de jaren vijftig en Zuid-Afrika na de Tweede Wereldoorlog, ik zat in het hoofd van Esther en keek achter de voordeuren in een heel gewone Hollandse straat en ik ga jullie deelgenoot maken van mijn leesavonturen. Misschien zou ik het thematisch moeten aanpakken, of juist hoe ik in chronologische volgorde las, maar het wordt gewoon een ratjetoe, een beetje chaos. Maar dat was je misschien al wel een beetje gewend van mij. Houd je vast, want het lukte me uiteraard niet om het kort te houden, daar gaan we.

Na alle historische romans van Irma Joubert gelezen te hebben, kreeg ik ook haar laatste boek Thuis in Afrika cadeau. Ik bewaarde hem nog even als een soort uitstel van iets leuks. Toen ik begonnen was, moest ik eerlijk gezegd wel bekennen dat ik er wat lastiger in op gang kwam. Voor mijn gevoel miste het een beetje de meeslependheid die haar andere boeken voor mij wel hebben. Soms wat feitelijk, soms wat veel van hetzelfde. Maar, ergens halverwege kwam een ommezwaai en kreeg het verhaal me meer te pakken. Raakte ik meer betrokken bij Charles en Oswald en was ik blij om Mentje weer te ontmoeten. Ik had eigenlijk nog wel een heel stuk willen doorlezen, toen het boek toch opeens uit was. Aan de ene kant weer een boek wat ik graag heb gelezen, aan de andere kant had ik er misschien iets meer van verwacht. Nog een schrijfster waar ik al meerdere boeken van gelezen heb, is Marilynne Robinson. Deze keer las ik Jack en, zo, alsjeblieft, ik ben er van onder de indruk. Ik las het bij stukjes en beetjes, maar toch ook weer redelijk vlot achter elkaar. Soms moet je gewoon even stoppen om zinnen te laten landen, dialogen te overpeinzen. Ik houd echt van haar boeken, het taalgebruik, de dialogen, de personages. In een recensie in Trouw las ik: ‘Marilynne laat je houden van de Prins der duisternis’. En ja, dat is het. Je gaat van hem houden, de ingewikkelde Jack. Ik tenminste wel. Grote aanrader dit boek! Nog een roman die ik las, is Oker van Robin Elias; dat laatste is de schrijversnaam van het echtpaar dat deze literaire roman schreef over het verlies van hun kindje. Ik vond het een bijzonder boek om te lezen, het neemt je mee in hun proces van rouw en verlies en hun ervaringen als ze op roadtrip gaan. Je komt even heel dichtbij, kijkt mee in hun denken en voelen. En naast die diepgang heeft het boek ook iets lichts, ik denk dat het komt doordat bespiegelingen en overpeinzingen worden afgewisseld met beschrijvingen van het leven dat ze daar leiden en de reis die ze maken. Dit boek is wat mij betreft echt de moeite van het lezen waard.

Net als Oker noemde ik dit boek ook al in mijn vorige blog: een bundel korte verhalen van Joke Verweerd, Weer en wind. Ik houd daar echt van, ze weet me altijd wel weer te raken, ontroeren of te laten glimlachen. Een tijd later las ik De buurtbarbecue van Gerjanne van Lagen en ik had bij het lezen van haar boek opeens een associatie met verhalen van Joke Verweerd. De hoofdstukken in haar boek beschrijven allemaal andere gezinnen, met elkaar verbonden doordat ze in dezelfde straat wonen en uitgenodigd worden voor een buurtbarbecue. Knap vind ik dat, in een paar bladzijden een mens of zelfs een heel gezin tot leven wekken. Even mogen meekijken en soms ook meevoelen hoe het eraan toe gaat. Ja, ook een fijn boek om te lezen.

Het boek ‘Pastorale: nalatenschap van een schaapherder’ van James Rebanks noemde ik ook al in mijn vorige blog. Meer dan ooit relevant, met de huidige lastige kwesties rondom boeren. Ik vond het een prachtig boek, je voelt de liefde voor het land, voor het boeren, voor de natuur. Je wordt meegenomen en ziet gebeuren hoe de industrialisatie haar klauwen uitslaat en grote gevolgen nalaat, hoe pijnlijk het is dat dieren verdwijnen, het landschap en de bodem verarmen. En het biedt hoop als je leest hoe de natuur weer gaat floreren, hoe het ook kan. Een heeele tijd geleden las ik het boek Joy en de lyrische beschrijvingen daarin over het Engelse land en ik dacht: ooh, ik wil wel eens naar Engeland. Dit boek wakkerde dat weer aan. Tel daarbij op dat ik het mooie tuinmagazine van studio May & June las (geen boek, maar een tijdschrift dat echt zeer de moeite waard is en bijna als een boek voelt, zo vol prachtige foto’s en fijne artikelen) wat ook al zo’n grote Engelandliefde bevat en je snapt dat ik een hernieuwd Engelandverlangen heb gekregen. En ook een heel flink huismetmooistukgrondwaarikooknatuurkanlatenfloreren-verlangen.

Over verlangens gesproken: ik las Genadeloos goed van Arie de Rover en dat roept ook van alles op. Verlangen om Gods genade helemaal geheel en al als de basis van mijn leven en identiteit te hebben. Soms vind ik het wat langdradig, nemen voorbeelden veel letters in beslag, maar de boodschap is krachtig en sterk en maakt van alles bij me wakker. En o jongens, het boek Mintijteer van Esther Maria Magnis. Heel lang geleden al van gehoord, op de een of andere manier nooit van lezen gekomen tot nu toe. Ik vond het een bijzonder boek. Het is nogal intens geschreven met rauwe woorden, soms stond dat wat ver van me af en toch trok het me mee. Mee in de reis van Esther die in dit autobiografische boek haar verhaal vertelt over het verlies van haar vader, de vragen die ze heeft en haar al dan niet ervaren van God.

Ondertussen ben ik al heel wat woorden verder, maar ik heb nog boeken over. Ik ga proberen om met iets minder tekst nog een aantal boeken te noemen. Zo las ik de afgelopen vakantie Reisgenoten van Sharon Garlough Brown. Een roman over vier vrouwen die elk hun eigen moeite en problemen hebben en elkaar ontmoeten bij een retraite. Ik vond het mooi om te lezen. Ergens vond ik dat het soms wat al te snel ging in de processen die de vrouwen doormaken, maar dat is wellicht ook wat het schrijven over vier verschillende vrouwen in één boek met zich meebrengt. Tegelijkertijd wordt het niet gemakkelijk afgedaan en kun je juist door die verschillende beschrijving jezelf vast in minstens één van deze vrouwen herkennen. De schrijfster laat zien hoe ervaringen en overtuigingen je gevangen kunnen houden en hoe bevrijding gevonden kan worden. Verder las ik afgelopen week het boek Avé van Elise Alkema. Ook al een psychologische roman, deze keer over een jonge vrouw die nadat haar moeder is overleden contact zoekt met haar vader die al lang geleden uit haar leven verdwenen is. Je reist met haar mee naar IJsland, voelt de teleurstelling en de verwarring, de pijn en de zoektocht. Ik hield een beetje het gevoel over dat ik meer had willen weten, dat er zoveel onaf of onbevredigend bleef. Maar soms is dat juist ook de kracht, dat wat aan mijn verbeelding wordt overgelaten en bovendien ook hoe het leven kan zijn, dus hee, ik doe het er gewoon mee.

Tenslotte nog een verzamelcategorie. Nogal veel gelezen op het moment (wat ik stiekem dan juist helemaal niet leuk vind, maar ik ging hem toch lezen en ik vind hem wél interessant) is het boek Jagen, verzamelen, opvoeden van Michaeleen Doucleff. Reuze interessant, dat inkijkje in hoe opvoeden er in niet-westerse samenlevingen of stammen aan toe gaat en ik heb er ook zeker inspiratie uit gehaald. Best Amerikaans geschreven en ook genoeg waar ik niet wat mee kan, maar ik denk dat ze terecht de vinger legt bij een aantal ‘gekke’ Westerse gewoontes of manieren en haal er zelf in elk geval uit hoe mooi en ook belangrijk het is om je kind, hoe klein ook, mee te laten doen en samen te werken in je huishouden. Oja, ik las met hele grote tussenpozen ook nog De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Van tevoren was ik erg sceptisch. Die scepsis bleef deels overeind en voor het andere deel vond ik het boeiend om het boek te lezen: het zette me aan het denken en hij maakt ook een aantal goede punten. Goed, dan als allerlaatste: in de boekenkast ligt het boek Expeditie Achtertuin van Bas van Oort en Dirk Wijnand de Jong, geleend van de bieb. Ik genoot van de magnifieke natuurfoto’s en de verhalen en ik krijg er een hoop zin van om ofwel plekken weer eens op te zoeken ofwel Nederlands schoonheid verder te gaan verkennen. Mooie afsluiter na al die boekenpraat: vergeet ook niet van al het moois in de natuur te genieten :).